Αν πρόκειται να πιεις πολύ, να 'χεις φάει λιπαρά,
για να μη σε χαλάσει.
Μετά, έτσι κι αλλιώς θα ξαναφάς
γιατί θα σε κόβει το στομάχι.
(Υ.Γ.1: που και που χτύπα και κανένα ποτηράκι νερό.........................)
(Υ.Γ.2: θα οδηγήσουν οι άλλοι...)
Λίγο πριν αναχωρήσω από την Αθήνα για τα χωριά της Νότιας Πίνδου, θυμήθηκα μια μικρή ιστορία που είχα διαβάσει παλιότερα. Τη μοιράζομαι μαζί σας, μάλλον επειδή μου άρεσε - κι ακόμα μου αρέσει - πολύ.
“THE WIZDOM WHITHIN”
(“ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ”)
Dr.Irving Oyle and Susan Jean
Με την πρώτη ματιά ένας/μία ΕΜΟ είναι ένα θέαμα εντυπωσιακό. Ένα όμορφο οπτικό εφέ. Ένα μαγνητικό κάτι. Εδώ κρύβεται κι η αρχή της δημοφιλίας τους.
Θα γράψω για το φαινόμενο ΕΜΟ όπως το αντιλαμβάνομαι στην Ελλάδα. Μακάρι να είχαμε την ικανότητα να εμπνευστούμε ένα νεανικό/ιδεολογικό ρεύμα από μόνοι μας, αλλά πλέον αυτά δεν γίνονται· δυστυχώς. Το φαινόμενο ΕΜΟ είναι μια νεανική αμερικανιά που ξεκίνησε από την Ουάσιγκτον την δεκαετία του ΄80. Είναι παρακλάδι του hardcore punk κι όπως λέει και ο μουσικός παραγωγός Γιώργος Φακίνος, «περιέγραφε έναν punk ήχο με περισσότερο συναίσθημα». (emo-tion). Αυτός είναι ο συνηθέστερος ορισμός που κυκλοφορεί.
Εχουμε λοιπόν, το σπέσιαλ οπτικό εφέ αλλά και το συνοδό ψυχολογικό background. Το συναίσθημα, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, το ¨δε με καταλαβαίνει κανείς", το "μαύρο κενό", το "όλα είναι ένα τίποτα", το "αδιαφορώ γι αυτούς που αδιαφορούν για μένα" και άλλα. Όπα ρε μεγάλε, πάτα φρένο. Κάτι μου θυμίζουν οι ατάκες αυτές. Μήπως και απ΄το δικό μου/σου μυαλό δεν πέρασαν κάποτε τέτοιες σκέψεις (κάποιες φλασάρουν ίσως και τώρα στα ξαφνικά). Ξέρεις πολλούς που στην εφηβεία τους να ήταν σε απόλυτη αρμονία με το κοινωνικό status; Που να μην τα έπαιρναν στο κρανίο με αυτά που έπιαναν τα εφηβικά τους ραντάρ. Ίσως ελάχιστους που το πιθανότερο είναι να μελαγχολήσουν αργότερα.
Άρα παντού τα πάντα. Δηλαδή το θέμα είναι τι πίνεις; Αν πίνεις EMO ή HEMO; Ή ότι θα το λούσεις το μυαλό σου κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς;
Μια εφηβική μειοψηφία λοιπόν ντύνεται ΕΜΟ style. Kαι τι
έγινε; Καλά κάνουν. Δε μας πέφτει λόγος. Θα έλεγα μάλιστα ότι το style είναι άριστα επιτηδευμένο. Αρκετά ελιτίστικο. Ίσως και λίγο αλμυρό στην τιμή του. Μήπως είσαι ο γονιός που πληρώνει το κομμωτήριο και τα eayliner; Πιθανόν. Το μεγαλύτερο ποσοστό ΕΜΟ ανήκουν σε οικογένειες υψηλών εισοδημάτων. Ξέρεις ποιο είναι το "μαύρο σημείο"; Να κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Αλλά... άλλο το style κι άλλο η φιλοσοφία.
Αν η φιλοσοφία του ΕΜΟ αντιγραφόταν σοβαρά στην Ελλάδα, από τη μαμά Αμερική, θα βόλευε πολύ κάποιους. Γενιά της απογοήτευσης, της αδράνειας και αυριανοί αγοραστές αντικαταθλιπτικών.
Χμμ!!! Σατανικό σχεδιάκι.
Η γενιά ΕΜΟ είναι άκρως φιλική για το σύστημα. Δε μιλάει, δε λαλάει, "πουλάει" αλλά και αγοράζει (κυρίως). Δυνατοί σημερινοί (πόσο μάλλον αυριανοί) καταναλωτές, άσσος κούπα για το life style. Ο "τέλειος πελάτης". Τα σπάει η διαφήμιση γνωστής εταιρείας ηλεκτρονικών όπου ένα νέο, όμορφο ΕΜΟ ζευγάρι, θέλει να αγοράσει μια LCD/TFT τηλεόραση· 32άρα τουλάχιστον (να τη χαίρονται τα παιδιά).
Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Σκέφτεσαι να κάνεις σοβαρή ιδεολογία την εφηβική σου μελαγχολία ή μήπως μας δουλεύεις κανονικά;
Θα μελαγχολήσω για κάθαρση αλλά όχι να το κάνω και σημαία. Δε θα το πάρω και μέσα μου. Εκτός αν το κάνεις για πλάκα. Αλλά πρόσεχε με αυτά τα ψυχολογικά παιχνίδια. Δεν είναι διαλογισμός, ούτε πρόκειται να σου ανoίξει το "τρίτο μάτι''. "Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία" που λέει και το τραγούδι. Ούτε θα συγκινηθεί κανείς αν χαρακώνεσαι στο Σύνταγμα. Υπάρχει κίνδυνος να σου μονιμοποιηθεί μια κατάθλιψη, χωρίς να το καταλάβεις και να γίνεις ο "τέλειος πελάτης". Όπως καταλαβαίνεις σε αυτή την περίπτωση, καθάρισες για μια ζωή.......
Ερωτήσεις για αποφόρτιση(απαιτείται αίσθηση χιούμορ):
1. Είμαι μεταλλάς και με έχει πάρει από κάτω. Επιτρέπεται ή πρέπει να γίνω EMO;
2. Θέλω να γίνω ΕΜΟ αλλά είμαι εξωστρεφής και πρόσχαρος. Μπορώ;
3. Θέλω να γίνω ΕΜΟ, αλλά έχω πρόβλημα τριχόπτωσης. Μπορώ να χρησιμοποιήσω περούκα-ΕΜΟ;
© Blogger templates Psi by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
