Δεν κατάφερε τελικά ο Γιώργος Νταλάρας να δώσει την συναυλία που επιθυμούσε τόσο ο ίδιος, όσο και το Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη για τους Έλληνες της Πόλης.
Δυστυχώς, για τον κ. Γ. Νταλάρα τα πράγματα δεν πήγαν κατ’ ευχήν του Πατριαρχείου. Όταν όμως άλλα ιερά τέρατα του ελληνικού μουσικού στερεώματος όπως ο Σάκης Ρουβάς και η Άντζελα Δημητρίου έχουν μεγαλουργήσει στη Τουρκία τότε η αδικία πνίγει τον καλλιτέχνη. Γιατί ο Σάκης και όχι εγώ; Τι παραπάνω έχει δηλαδή η Άντζελα; Αυτά είναι τα αμείλικτα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Ο Γ. Νταλάρας είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους (ίσως ο μόνος) πού «χρησιμοποιείται» από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις καθώς και από άλλα κέντρα εξουσίας για διάφορα τέτοια θέματα εθνικού χαρακτήρα. Αντίστοιχα άλλοι για το περιβάλλον, για την ειρήνη κ.τ.λ. Αυτό δεν είναι αρνητικό και είναι κάτι που συμβαίνει σε όλα τα μέρη του κόσμου αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Βέβαια ο σκοπός δεν είναι πάντα σαφής και αυτό πολλές φορές είναι εσκεμμένο. Ποιος δηλαδή είναι ο σκοπός μιας τέτοιας συναυλίας; Να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά; Να ασπρίσουν οι Γκρίζοι Λύκοι και να μην κάνουν τη ζωή του Βαρθολομαίου δύσκολη; Ή μήπως η όποια κυβέρνηση να δείξει την υποτιθέμενη ευαισθησία της για τα σοβαρά εθνικά θέματα; Ή να κάνουμε την συναυλία για να δείξουμε ότι είμαστε πιο Έλληνες από κάποιους άλλους; Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μέσω της πολιτικο-διπλωματικής οδού, ας κάνουμε μια συναυλία για πούμε ότι κάτι κάνουμε. Υποκρισία κι Άγιος ο Θεός.
Το ότι η συναυλία δεν θα πραγματοποιείτο ήταν γνωστό εν των προτέρων. Και ο πιο αδαής θα μπορούσε να πιθανολογήσει τις αντιδράσεις των Τούρκων καθώς και την ελληνική αποχώρηση επί τουρκικού εδάφους. Και βέβαια κανείς δεν έχασε το κύρος του, αφού η προσπάθεια είναι αυτό που μετράει και η διαφήμιση έγινε ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
0 το είδαν αλλιώς...:
Δημοσίευση σχολίου