ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΙΣΙΟ ΔΡΟΜΟ;

Ο δρόμος φαινόταν απόλυτα ευθύς, λες και κάποιος τον είχε χαράξει με μια απόλυτα εξωπραγματική ακρίβεια. Μια απόλυτα ευθεία ατέλειωτη γραμμή. Αν και αυτό έδειχνε πραγματικά εντυπωσιακό, ωστόσο δεν ήταν ό,τι καλύτερο, καθώς η καμπυλότητα της Γης είχε χαθεί ή φαινόταν να είχε χαθεί. Όπως και να ΄χε το πράγμα, αυτό τον άγχωσε υπερβολικά. Το μυαλό του κόλλησε και μετά κόλλησε και το σώμα του.

Δεν μπορούσε να αποφασίσει να κάνει το πρώτο βήμα. Αν τουλάχιστον υπήρχε μία κλίση του δρόμου αριστερά ή δεξιά, μια στροφή -έστω μικρή- ή να καμπύλωνε ο ορίζοντας στο βάθος του οπτικού του πεδίου, θα ξεκινούσε. Αλλά τώρα όχι. Τα πόδια του είχαν πετρώσει πάνω στην άσφαλτο σαν κολλημένα με κάποια πανίσχυρη κόλλα. Έμεινε έτσι να κοιτάζει την ατέλειωτη ευθεία. Στάθηκε έτσι περίπου για τρεις ώρες. Τα πόδια του άρχισαν να κουράζονται.

Αποφάσισε να καθίσει κάτω, μιας και δεν φαινόταν να άλλαζε κάτι σύντομα. Κάθισε οκλαδόν ακριβώς στο κέντρο του δρόμου. Έφερε τα χέρια πάνω από τα πόδια του και έπλεξε τα δάκτυλά του. Οι κινήσεις του είχαν κάτι το τελετουργικό, ολοκληρώνοντας έτσι ένα απόλυτα συμμετρικό γεωμετρικό σχήμα, σε σχέση με το υπόλοιπο τοπίο.

Είχε πάρει την οριστική απόφασή του:

"Αν δεν καμπυλώσει ο δρόμος, δεν πρόκειται να φύγω από εδώ...."